De afgelopen week heb ik veel berichten van jullie mogen ontvangen. Berichten die me hebben ontroerd, lieten lachen en mijn hart deden smelten. Omdat ik zo enthousiast was kon ik niet wachten tot pap terug zou komen van vakantie om de berichten met hem te delen. Dus greep ik naar mijn telefoon en drukte op het bel knopje van Whats app. Lang leve gratis bellen naar Marokko.
“Je verhaal doet het online goed. Je hebt hele leuke berichten van mensen gekregen. Ik denk dat ze je wel aardig vinden.” Met mijn telefoon aan mijn rechteroor ben ik ondertussen door de zaak aan het ijsberen. Een gewoonte waar de één om kan lachen en de ander zich aan ergert. “Hamdoelliah. Welk verhaal eigenlijk?.” Ik kan aan zijn stem horen dat hij het even niet begrijpt. Nogal logisch gezien hij nog geen enig idee had dat zijn dochter ondertussen is begonnen met bloggen. Dus leg ik hem uit dat ik wekelijks korte verhalen online zet. Waarbij ik de mensen vertel over het ontstaan van Kaftan Fes, over de valkuilen, de groei, de mooie momenten en de leerprocessen. “Ik ben de blog begonnen met hoe jij het vak in bent gegaan. Weet je wel? Toen je me vertelde over oma (allahyrahma) en dat ze je niet weg wilde hebben en daarom een slaapmiddel in je thee had gedaan.” Hij begint te lachen. “En voor mijn volgende blog wil ik eigenlijk vertellen hoe je in Nederland van bloemist weer over bent gegaan tot je huidige vak. Maar ik zou ook graag willen vertellen over wat je allemaal in Marokko hebt meegemaakt. Weet je nog? Dat toen je 19 jaar oud was en een winkel in de Sahra had? En je op een dag er genoeg van had en alles liet gaan?” Ik kan het enthousiasme in mijn stem niet verhullen. “Nee, nee doe maar niet vertellen.” roept hij beschaamd.
Jong en gedreven als dat hij was had het aangevoeld alsof dat niet zijn roeping was geweest. Hij had gevoeld dat zijn pad niet daar lag. Dat Allah swt andere plannen met hem had. Dus liet hij de winkel voor wat het was en vertrok hij van de ene op de andere dag weg uit de Sahra. Een beslissing waar hij zich nu soms nog voor schaamt omdat hij nog steeds van mening is dat het netter was geweest als hij op zijn minst zijn klanten had geïnformeerd over zijn vertrek. Mijn vader kan namelijk impulsief zijn (zijn dochters ook. Rara van wie hebben we het?). Dus toen hij had besloten dat hij wat anders wilde is hij diezelfde avond direct vertrokken. Zijn winkel had hij afgesloten achtergelaten. Later zou een agent de winkel openen zodat de vrouwen die hun jurken/stoffen hadden achtergelaten hun eigendommen konden ophalen.
“Waarom niet pap? Ik vind dat juist één van je mooie verhalen. Ik snap dat als je er terug naar kijkt je het liefst had gewild dat je de vrouwen hun eigendommen eerst zelf had teruggegeven voordat je vertrok. Maar had je niet zo’n beslissing genomen dan had je je plannen misschien wel uitgesteld, was je nooit naar Casablanca gegaan en had je nooit daarna besloten om naar Amsterdam te emigreren en had je nooit Kaftan Fes geopend.” “En had je mij nooit ontmoet.” hoor ik mijn moeder op de achtergrond roepen (mijn ouders hebben bijna altijd hun telefoongesprekken op luidspreker, dus je kan alle gesprekken leuk mee volgen) “hahah klopt! En had je mamma nooit ontmoet en dus nooit zo’n geweldige dochter als ik kunnen krijgen. Daarnaast je was nog jong. Ik snap dat de verantwoordelijke man die jij vandaag bent zich schaamt voor het onverantwoordelijke gedrag van je 19-jarige versie. Maar hey, van fouten leert men en ik vind dat klanten ook wel de dingen mogen weten waar we niet trots op zijn. Maakt ons alleen maar menselijk juist!” “Dat klopt eigenlijk wel.” geeft mijn vader dan toe.
Dit zijn van het soort momenten dat ik bewust raak van hoeveel ik pap waardeer. Hij is het soort vader dat ook voor de meningen van zijn dochters een luisterend oor heeft. Die niet het soort trots bezit dat hem doet laten denken dat hij het al beter weet. Nee, pap luistert, weegt af en corrigeert daar waar nodig is. In onze cultuur wordt fouten maken als falen gezien. Als iets verschrikkelijks waar je je diep voor moet schamen. Daarom begreep ik zijn eerste reactie ook goed. Alleen zie ik het net iets anders. Door fouten leert men wat wel of niet prettig aanvoelt. Men kan groeien en een betere versie van zichzelf worden. Het gaat niet om wat je fout doet maar hoe je met die fout omgaat en hoe het je daarna vormt. Zijn onverantwoordelijke gedrag zorgde ervoor dat hij zich schaamde en hierdoor groeide hij tot de Abdelaziz die we hedendaags kennen. Een verantwoordelijke man met een hart van goud en een eerlijkheid die wordt gekenmerkt door de Noor die hij uitstraalt.
Het was niet de bedoeling dat ik dit verhaal nu al met jullie zou delen. Eigenlijk had ik jullie willen vertellen over zijn eerste jaren in Nederland. Ik had jullie willen vertellen dat hij zich in Nederland had aangemeld voor kweker school. Daar leerde hij hoe hij bloemen moest snoeien. Hoe een pol verzorgd moest worden. Op welke temperatuur bloemen het gezondst groeien. Hij leerde alles over lelies en rozen. De ziektes waaraan ze kunnen sterven en hoe je dit het beste moest tegengaan. Ik wilde jullie vertellen over de dag dat hij zijn diploma kreeg en de opeenvolgende jaren dat hij als kweker door het leven ging. Maar tijdens het schrijven en door het telefoongesprek met mijn vader is mijn blog een andere wending en vorm gaan aannemen.
Enfin, de afgelopen week hebben we veel fijne berichten van jullie mogen ontvangen. En ik wil jullie allemaal daar graag voor bedanken. Ik heb altijd al geroepen dat ik het werken met mensen het allerfijnste aan mijn vak vind. Elke jurk is uniek omdat elke persoon die binnen komt wandelen even uniek is. Allemaal hebben jullie een bijdrage geleverd aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Door verhalen die mij geïnspireerd hebben of persoonlijkheden die mij geraakt hebben. En ik grijp deze kans aan om jullie te bedanken: Dank jullie wel!
Wat ik vooral altijd leuk heel vind zijn de vele leerzame verhalen die jullie met mij delen. Ik zou het leuk vinden als mijn blog een platform wordt waarbij we dit in stand kunnen houden. Vandaag heb ik jullie een verhaal uit het verleden van mijn vader verteld waar hij minder trots op is maar uiteindelijk wel iets prachtigs uit voort is gevloeid. Waar zijn jullie minder trots op? En wat heb je daaruit geleerd? Laat het via facebook weten onder de blog aankonging bericht zodat we elkaar nog meer kunnen inspireren en van elkaar fouten kunnen leren! Benieuwd naar waar ik niet trots op ben? Morgen zal ook ik een reactie daar achter laten!
With more love,
Nabila