Ik zit op de verhoging links achter in onze winkel met de laptop op m’n schoot. Terwijl ik nadenk over hoe ik een eerste blog zou moeten beginnen neem ik een slok van een warme kop koffie. Eigenlijk is de witte verhoging niet bedoeld om op te zitten. Het dient als een decorstuk waarop 3 witte paspoppen staan. Vol trots vertoond elk van hun de mooiste stoffen aan onze dagelijkse bezoeksters. “Net een snoepwinkeltje” roepen de vrouwen dikwijls wanneer ze naar de kleurrijke stoffen kijken. Het maakt niet uit hoe vaak ik dat te horen krijg na 8 jaar kan ik het nog steeds niet verhelpen dat het dan lijkt alsof het gevoel van voldaanheid me lichaam dan even omhelst. Een warm gevoel die ik graag uitnodig. Het is alweer iets langer als 10 jaar geleden dat Kaftan Fes voor het eerst de deuren opende. 8 jaar sinds ik zelf de voetsporen van mijn vader ben gaan volgen. Wat eerst onzeker en iets te spannend had aangevoeld is me nu even vertrouwd gaan worden als opstaan in de ochtend. Een handeling wat geprogrammeerd staat in mijn leven en super normaal is gaan worden. Eigenlijk kun je ook wel zeggen dat Kaftan Fes een verlengstuk van ik als persoon is gaan worden. Een belangrijk onderdeel in mijn leven dat weerkaatst wie ik al persoon ben, pardon, wie wij als personen zijn. Ik kan vol zekerheid toegeven dat een elk van ons (vader, 2 dochters en tante) in zekere zin hier een plek heeft gevonden waar we onze passie en energie terug zien reflecteren. Met als resultaat: prachtige met de handgeweven jurken. Ik geloof dat het geheim van onze succes niet zo zeer ligt in wat wij kunnen. Maar meer ligt in wat wij ontvangen en teruggeven. Het zijn jullie verhalen, complimenten, feedback-momenten dat ons begeleid naar waar we heen moeten. Omdat we jullie dankbaar zijn voor alle verhalen die jullie al jaren met ons delen en alleen al daardoor jullie een indirecte reden tot ons succes zijn; delen wij vanaf heden graag ons verhalen met jullie uit. Elke maandag avond kunnen jullie een nieuwe blog verwachtten waar we jullie allemaal een kijkje achter de schermen laten nemen en jullie meenemen tijdens al onze nieuwe en oude ontwikkelingen.
Mijn gedachtes worden onderbroken wanneer ik een bel hoor rinkelen. Het geluid dat de er iemand binnen is gekomen. Ik kijk op en zie mijn vader binnen wandelen. Met een grote grijns op zijn gezicht kijkt hij me hoofdschuddend aan “Zit je weer verstopt tussen de jurken.” Zijn grijze snor beweegt mee in de vorm van zijn woorden. “Kijk 4 stoelen heb ik gekocht. Zwarte prachtige stoelen.” zijn stem klonk plagerig. Hij benadrukt zijn woorden door te wijzen naar de vier stoelen. “En ik heb ze alle vier voor jou leeg gelaten.” Al terug plagend sta ik van me zitplek op. Zijn binnenkomst deed me beseffen dat het al half 11 was. Nog maar een kwartier voordat de eerste klant haar jurk komt ophalen. Ik plaats de laptop op de glazen bovenkant van onze witte toonbank. “Kun je alsjeblieft deze jurk klaarleggen? Dan rond ik even wat af op de laptop. Ze is er met een kwartier ongeveer.” Ik geef m’n vader het bestelformulier zodat hij de juiste jurk klaar kan leggen en kruip achter mijn laptop om de laatste woorden van ons allereerste blog te tikken…
Much Love,
Nabila