In November 1989 emigreerde mijn vader van Marokko naar Nederland. Mijn twee zussen, moeder en ik bleven achter in Marokko. Zelf ben ik in augustus 1989 geboren. Ik was dus 3 maanden oud toen mijn vader naar Nederland verhuisde. In 1991 werd ons gezin herenigd. Ik was toen 3 jaar oud. Soms als we het over het verleden hebben dan plaag ik pap door te zeggen: “Je dacht dat je weg kon vluchten voor mijn babygekrijs. Maar ik ben achter je aan gekomen. Aan mij ontkom je niet.”
Eenmaal in Nederland gaf mijn vader zijn oorspronkelijk vak als kaftanmaker op en focuste zich volledig op zijn nieuw beroep als bloemenkweker. Twaalf jaren gingen voorbij zonder dat hij ook maar een moment aan een naald of een draad dacht. Voor hem was dat hoofdstuk uit zijn leven op dat moment afgesloten. Het draaide nu enkel nog om zijn gezin te voorzien van financiële stabiliteit. Mijn vader is altijd al een harde werker geweest. Zijn dagen begonnen al om vijf uur in de ochtend en er waren seizoenen waarbij hij pas weer thuiskwam als het voor mij en mijn zussen al bedtijd was. In 1995 kregen we er nog een zusje bij (in totaal heeft hij 4 dochters) Ons gezin was nu compleet.
12 jaar oud was ik toen de voormalige werkgever van mijn vader besloot om te stoppen met zijn onderneming. Zijn gezondheid stond het niet langer toe om de onderneming voor te zetten en zo kwam mijn vader zonder baan te zitten. Pap is een toffe man, heeft humor en je kunt leuke gesprekken met hem voeren, maar geef hem een lange periode van niks doen en hij veranderd in een wat minder leuk persoon (zachtjes uitgedrukt).
Wat ik me van die tijd kan herinneren? Een uitgebreide huisrenovatie, een vader die opeens veel thuis zat en continue hardop nadacht over wat hij nu moest doen. Mijn vader was inmiddels al op een middelbare leeftijd, ongeschoold en het was een periode waarin er niet veel banen op de arbeidsmarkt beschikbaar waren. Ik kan me nog herinneren dat hij via een uitzendbureau wat klussen kreeg. Geen bijzondere klussen. Het waren meer banen als schoonmaker op Schiphol, in hotels en de soort klussen die veelal aan ongeschoolde mensen worden aangeboden. Het was werk wat hem geen voldoening gaf.
De meeste mensen bewonderen pap vanwege zijn expertise in zijn vak als kaftanmaker. Mijn zussen en ik bewonderen mijn vader vanwege zijn doorzettingsvermogen. Vanwege het feit dat hij geen genoegen neemt met minder en altijd het beste uit zichzelf streeft te halen. Zo weigerde hij om een uitkering aan te vragen en hij weigerde om nog langer klussen aan te nemen die voor hem niet uitdagend aanvoelde. Ik bewonder hem omdat hij destijds besloot dat dit niet de reden was waarvoor hij naar Nederland was gemigreerd. Waar ik hem nog meer om bewonder is zijn vermogen om in zichzelf te blijven geloven. Toen ons huis helemaal opnieuw werd gerenoveerd en hij letterlijk geen kamer meer over had om even te ontsnappen begon hij na te denken. Er moest een reden zijn waarom Allah swt hem in deze positie had geplaatst. En hij was gemotiveerd in het vinden van deze reden.
Inmiddels was de vraag naar kaftans in Nederland groter dan eerst. Er waren toen nog niet veel kaftan- zaken. En de enkele die er waren deden het allemaal goed. Dit zette mijn vader aan het denken en op een dag gaf hij aan dat hij zijn oude vak wilde oppakken. De familie reageerde hier niet meteen positief op. Het zou immers een grote investering zijn en wat als het zou mislukken? Maar zoals ik aangaf: zijn vermogen om in zichzelf te geloven is zo groot dat niemand hem op andere gedachten kon brengen. Hij zou zijn oude contacten in Marokko opzoeken, wat stoffen inkopen met bijbehorende materiaal en dan vanuit thuis starten. Ik kan me nog herinneren dat ik toen riep: “ja en reclame maken doen we via marokko.nl (toen bestond Facebook nog niet)”
Zogezegd zo gedaan. Zijn motto was destijds (en is nu overigens nog steeds) “lever goed en eerlijk werk af en mensen komen je zoeken. Al zit je verstopt in een grot”. Langzaam groeide zijn klantenkring. Pap deed destijds alles 100% zelf. Van stof knippen tot aan het naaien van de jurken. Als ik aan vroeger denk dan zie ik mijn vader in het hoekje van de bank zitten met een vingerhoedje aan zijn ene vinger en een naald en draad tussen zijn andere vingers. Dag in en dag uit was hij bezig met het maken van jurken. Zijn motto bleek te kloppen. Vrouwen uit allerlei uithoeken zochten hem op. Er was een periode dat hij ongeveer 10 jurken per maand leverde (super veel aangezien alles met de hand gemaakt werd en hij alles zelf deed zonder hulp).
Niet lang daarna raakte mijn zus op een dag in gesprek met mijn vader. Een toenmalige vriendin van haar had een winkel op het Sierplein 40 in Amsterdam. Omdat ze zou emigreren naar het buitenland moest ze de winkel opgeven. Ze vroeg of mijn vader wellicht geïnteresseerd was in het pand. Ondanks alle negatieve adviezen van derden, nam mijn vader het aanbod aan. “Is het wel een slim idee? Wat als het niet gaat lopen? Je moet toch huur kunnen betalen en je zult meer jurken per maand moeten kunnen verkopen om alle kosten te dekken.” Er werden hem talloze redenen gegeven waarom hij het NIET moest doen. Maar pap had maar één reden nodig om het WEL te doen: Tawakkoel (blinde vertrouwen). Hij had vertrouwen in God’s plan en hij had vertrouwen in zichzelf. Om zijn capaciteit te kunnen vergroten zocht hij zijn oude contacten in Marokko weer op. Zo vond hij in Marokko een atelier dat hij geschikt achtte om het werk en de kwaliteit te kunnen leveren die hij graag wilde. En de rest is geschiedenis.
Anderen waarderen papa om zijn vakexpertise. Mijn zussen en ik waarderen pap om het karakter dat hij continue laat zien. Hij heeft ons nooit verteld hoe je in je zelf moet geloven. Hij heeft het laten zien door het te doen. Hierdoor heeft hij de lat bij ons alle vier hoog gelegd. Neem nooit genoegen met minder en onthoudt dat wanneer Allah swt je iets afneemt, het enkel bedoeld is om je een nieuwe pad te laten vinden. Pijn is groei. En enkel dat wat als moeilijk beschouwd wordt is uiteindelijk elke seconde waard. Soms kijk ik terug naar toen en nu en kan het dan niet verhelpen dat er een brede glimlach op mijn gezicht verschijnt. Zoals Drake aangaf: “Started from the bottom now we’re here”
En ik kan niet wachten om nog meer te leren, te groeien en de beste uit de onderneming te halen wat gestart is door de allerbeste: mijn vader Abdelaziz.
Voor mij is Kaftan Fes meer dan een winkel. Het is een symbool geworden, een reden om nooit op te geven. Geloof in jezelf, wees trouw aan je dromen en doelen, wees eerlijk naar anderen toe en leer van je fouten door elk moment te zien als een nieuwe mogelijkheid om te leren. Laat anderen je nooit vertellen waar je wel of niet toe in staat bent!
Lieve vrienden en volgers, ik ben weer aan het einde gekomen van deze blog. Wederom bedank ik jullie voor het lezen van mijn blogs en alle lieve reacties die ik dagelijks van jullie blijf ontvangen. Zoals jullie hebben gemerkt zijn we de laatste weken meer actief op social media. Voorheen waren we daar bewust niet mee bezig omdat we ons eerst wilden richten op het perfectioneren van onze kwaliteit, service en ons product. Maar nu zijn we er klaar voor. Volg ons daarom nu ook via Snap, Instagram en Facebook. Voor het geval het jullie ontgaan is. Er loopt tot 15 september een mega win actie via instagram. Men maakt kans op een GRATIS jurk twv €550,-!
Vergeet niet ook mee te doen met de winactie! directe link: https://www.instagram.com/p/Bm5veDxAp4_/?hl=nl&taken-by=kaftanfess
En laat vooral een reactie achter via snap, Facebook, instagram of whats app (0611221492)
Altijd leuk om terug te lezen wat jullie van de blog vinden!
Much love,
Nabila