Toen ik de vorige blog online had geplaatst (mocht je deze nog niet gelezen hebben zou ik zeker de moeite ervoor nemen en het wel doen) wist ik nog niet dat de blog bij sommige vrouwen zoveel teweeg zou brengen. Toen ik besloten had om te bloggen heb ik mezelf beloofd dat ik jullie zoveel mogelijk in alles zou meenemen. Ik wilde dat jullie ons beter zouden leren kennen. Niet als Kaftan Fes, een merk dat mooie jurken maakt, maar de echte personen die daarachter schuilen en hun verhalen, verteld door mijn ogen. Door de jaren heen heb ik zoveel van jullie geleerd. Er zijn vrouwen die onze winkel binnen stapten en die met hun lef en houding naar het leven toe zo een diepe indruk bij mij achterlieten. Indirect hebben deze vrouwen mij veranderd. Moedige vrouwen die net een dierbare hadden verloren, vrouwen die worstelden met ernstige gezondheidsproblemen, vrouwen die de zorg van familieleden overnamen nadat diens moeder overleed, vrouwen die bedrogen waren, vrouwen die verstoten zijn door familie of juist andersom; Vrouwen die mij hebben geleerd dat alles een keerzijde heeft en hoe dankbaar je kunt zijn in elke situatie ongeacht de pijn die de situatie met zich meebrengt.
Gierig hang ik elke keer aan jullie lippen wanneer jullie mijn kan weer vullen met nieuwe levenslessen. Door de reacties op mijn vorige blog begrijp ik dat het egocentrisch zou zijn als ik al deze mooie levenslessen voor mezelf zou houden. Ik heb daarom ook besloten om in het vervolg vaker de verhalen te delen die mij geraakt hebben. Uiteraard elke keer met toestemming van de betreffende vrouw zelf. Maar om de blog ook luchtig en leuk te houden zal ik dit niet elke week doen. Dat gezegd hebbende kan ik eindelijk starten met de blog van vandaag…
Zoals sommige van jullie al weten hebben wij in het afgelopen jaar (in mei) meegedaan aan een modeshow in Marokko. Deze show werd georganiseerd door Caftanos. De modeshow werd in Tanger gehouden en was voor ons een nieuwe en leuke uitdaging. Zelf ben ik niet meegegaan omdat… tja, er was iemand die de winkel moest blijven runnen (hart voor de zaak:-)) en ik vond het meer dan logisch dat papa Kaftan Fes zou vertegenwoordigen. De meeste mensen kennen mijn vader als een man die altijd de rust en kalmte weet te bewaren. Maar kom eens kijkje nemen vlak voordat er een modeshow plaatsvindt en wees dan getuige van het tegenovergestelde. Het maakt niet uit hoe vaak wij aan een modeshow deelnemen, zijn zenuwen doen overkomen alsof hij dit voor het eerst doet.
Vorige week kregen wij eindelijk de film van de modeshow te zien. Trots was ik toen ik onze mooie creaties voorbij zag komen. Ik kon het niet verhelpen toen een oude herinnering als een fata morgana voor mijn netvlies verscheen….
15 jaar oud was ik toen mijn vader voor het eerst meedeed aan een modeshow. Destijds waren we nog geheel onbekend en zagen we in alles een kans om naamsbekendheid te werven. Een toenmalige vriendin van mijn tante Nadia (ook werkzaam bij Kaftan Fes) had in een buurtontmoetingscentrum in Utrecht een vrouwenevent georganiseerd. Ze had mijn vaders werk al eerder gezien en had via mijn tante gevraagd of hij geïnteresseerd zou zijn in een modeshow. Voordat ik verder ga moeten jullie begrijpen dat wij echt vanuit punt 0 zijn begonnen. Destijds had je nog geen Facebook en ook geen Instagram. Het inhuren van een designer die je branding een mooie boost kon geven was peperduur. Tegenwoordig kun je met verschillende apps makkelijker een branding creëren als toen. Je kunt ook je laten inspireren door andere waardoor je toch een beeld hebt met hoe je iets dient aan te pakken binnen eigen branche. Omdat wij dit allemaal nog niet hadden moesten we er zelf achter komen hoe je een “brand” opbouwt. Dit deden we door van alles uit te proberen, heel veel fouten te maken en op die manier erachter te komen wat wel en wat niet werkt. Alles wat we in het begin hebben gedaan, deden we daarom ook allemaal zelf, als familie.
Het maakt niet uit hoeveel modeshows wij daarna hebben gehouden. De allereerste is mij (en ik denk ook de rest van de familie) het meest bijgebleven. Elke keer als we het erover hebben dan lichten mijn vaders groen – grijze pretoogjes op en moet hij grijnzen. Zijn grijze snor krult op wanneer hij dan hoofdschuddend grinnikt.
We wisten bij God niet wat we aan het doen waren. We wisten dat er voor een modeshow modellen nodig zijn, maar hadden nog geen netwerk, laat staan een netwerk van professionele modellen. Overigens hadden wij ook geen budget. Het was mijn tante Nadia die een briljant idee voorstelde. Onze familie bestaat meer uit vrouwen dan uit mannen, dus waarom zouden wij niet zelf als modellen de show lopen. Haar en make up? Geen probleem! Dat zou zij voor haar rekening nemen.
Jongens, mijn modellencarrière kent letterlijk één hoogtepunt en het was dan ook die dag dat ik snel had besloten: dit is niet voor mij weggelegd! Haha! We hadden allemaal onze vriendinnen gevraagd of zij ook mee wilden lopen. We waren meer bezig met kwantiteit dan kwaliteit waardoor we uiteindelijk een heel diverse groep aan modellen hadden. De een was bijvoorbeeld een jaar of elf (mijn zusje) de ander was letterlijk 1m46, terwijl weer een ander model 1m80 was. Een groot contrast met de catwalk modellen die wij vandaag de dag gebruiken tijdens modeshows. Het model dat mij het meeste was bijgebleven was een dame die door de vriendin van mijn tante geronseld was. Ze kreeg een jelleba aan om te showen. De jelleba reikte net onder haar knie waardoor haar kuiten onbedekt bleven. De dame in kwestie was vergeten te scheren en omdat het winter was, was dat heel duidelijk te zien. Gelukkig had iemand anders lange sokken mee om op die manier haar kuiten te bedekken. De zwarte lange enkelsokken in combinatie met haar oranje/rode jelleba straalden net de verkeerde look uit. Om het geheel af te maken vergat ze ook nog eens de richting die ze op moest lopen op de catwalk. De bedoeling was dat de modellen bij binnenkomst naar rechts toe moesten lopen. Zij had dit waarschijnlijk niet goed begrepen of meegekregen en had daarom 5 seconden geaarzeld toen ze de zaal binnen stapte. Het was dat een paar mensen vanuit het publiek heel hard “rechts” begonnen te roepen. Toen pas begreep ze wat de bedoeling was. Maar het beeld van de korte jelleba, de Marokkaanse muiltjes, de zwarte lange enkelsokken, de fel oranje gestreepte (souassa) hoofddoek, haar aarzelende houding en verwarde blik in haar ogen was hilarisch!
Mijn zus was het enige model dat binnen tien seconden klaar was. Ze liep de zaal in een versnelde haar pas en zonder te poseren liep ze weer terug. Doordat ze zo snel liep dacht een dame aan het einde van de catwalk dat mijn zus een bezoekster was die even naar achter wilde reiken en stond op om ruimte te maken zodat mijn zus naar een zitplaats kon lopen. De momenten dat we de zelfgemaakte video terug bekijken moeten we altijd om dit stukje lachen. Als ontwerper vind je het juist belangrijk dat een model op een bepaalde pas en ritme loopt zodat het design goed bekeken kan worden. Ik denk dat de mensen zich slechts een grijze jelleba voor ogen konden halen, want elk detail raakte verloren in een loopje van bijna 25km per uur.
Kortom: zonder het op dat moment te weten waren we bezig met gouden herinneringen maken. Vaak zien we fouten als falen en stoppen we omdat tja, voelen dat je gefaald hebt geen pretje is. Maar als ik er nu op terug kijk zijn juist de momenten dat we fouten maakte belangrijker en leerzamer voor ons geweest dan de momenten dat de dingen juist goed gingen. En weet je, het heeft iets vertrouwds, dat we er op dat moment als één familie, los van onze eigen emoties, toch voor pappa zijn geweest en zo samen één gedeelde herinnering hebben aan een tijd toen nog niemand wist dat een paar jaar later Kaftan Fes geboren zou worden.
Voor wie geïnteresseerd is in hoe de modeshow in Marokko is gegaan, hieronder een directe link naar het filmpje: https://www.facebook.com/winkelkaftanFes/videos/336049203628412/
Vergeet je niet de link te delen? Sharing is caring.
Much love,
Nabila