Soms, geheel onverwachts, stapt iemand je leven binnen en laat een onuitwisbare indruk achter. In een wereld vol technologie, waar het steeds meer lijkt te draaien om hoeveel mensen je pagina liken dan om hoe je daadwerkelijk verbinding legt met een ander, ben ik God dankbaar dat Hij mij heeft gezegend met een baan waarbij het juist om het verbinden draait.
Zij die mij kennen weten dat ik echt een mensenmens ben. “Hippie, flower-power, dreamy, zweverig” ik heb dit allemaal meer dan eens gehoord. Ik omarm mijn zweverigheid en ik ben allergisch voor alles wat oppervlakkig over komt. Juist daarom heeft het lang geduurd voordat ik toe kon geven aan het gebruik van social media als middel om onze bereik te vergroten.
In een wereld waar het oppervlakkige steeds meer de overhand lijkt te krijgen voel ik me enorm aangetrokken tot “echte” mensen. Het soort mensen die sterk genoeg zijn om zichzelf kwetsbaar op te stellen. Mensen die ondanks al hun gebreken anderen emotioneel toelaten en zichzelf volledig open durven te stellen. Mensen die de dingen niet mooier willen laten lijken dan ze zijn, omdat ze zich bewust zijn van het feit dat het leven gewoonweg nooit perfect kan zijn. Mensen die weten dat het streven naar perfectie juist onze emotionele kant kan doen verstikken. Zij omarmen dat wat hun overkomt en snappen dat het niet gaat om de situatie zelf maar op de manier hoe zij met die situatie omgaan. Deze mensen gaan confrontaties niet uit de weg en negeren hun emoties niet. Zij staan open voor zelfreflectie, ook als zij daarmee oog in oog komen te staan met hun lelijkste kanten. Zij hebben lef en dat bewonder ik enorm!
Afgelopen donderdag stapte zij, de dame die het onderwerp van deze blog is, mijn winkel binnen. Haar naam benoem ik bewust niet om haar privacy te beschermen. Wel heb ik haar toestemming gekregen om onze bijzondere ontmoeting met jullie te delen. Ik had haar nooit eerder ontmoet. Haar schoonmoeder daarentegen was al jaren klant van ons en kwam haar bestelling ophalen. De dame aan wie ik deze blog wijd was met haar mee gekomen; een gezellig middagje met haar schoonmoeder en eindigde in zoete tranen te midden van Kaftan Fes.
Ze had haar prachtige dochter mee (moge God haar ziel beschermen). Er was iets in de uitstraling van de vrouw dat haar aantrekkelijk maakte. Ondanks dat ze geen make-up droeg had ze een vlekkeloze huid wat haar natuurlijke schoonheid benadrukte.Zonder nog een woord uitgesproken te hebben wierp ze me vriendelijke blik toe en mijn gevoel zei me dat dit een oprecht persoon is. Ze is het soort vrouw dat werkelijk geen idee heeft hoeveel schoonheid ze bezit. Later zou blijken waarom en zou ik (het ontstaan van) haar negatieve zelfbeeld beter begrijpen. Ik weet niet meer hoe ‘ons gesprek’ begon. Ik weet nog wel dat op dat moment haar schoonmoeder zich in de kleedkamer aan het omkleden was, nadat ze geheel tevreden haar jurk had gepast. Ik moest enkel nog haar riem verstellen. Deze zat voor haar gevoel net iets te strak. Terwijl ik daarmee bezig was raakte ik in gesprek met haar schoondochter en kleindochter.
Ik moest iets gezegd hebben wat een gevoelige snaar raakte want terwijl ze naar haar dochter staarde zei ze ineens “Ach joh, ik heb toch al een soa opgelopen door zijn vreemdgaan gedrag.” Haar eerlijkheid was zo verfrissend dat ik er van schrok. Niet om de inhoud maar om hoe open ze hierover sprak. Ik begreep direct dat ze met ‘hem’ haar echtgenoot bedoelde. Mijn eerste reactie was dan ook “Wat eerlijk van je! De meeste doen alsof alles koek en ei is. Zolang de buitenwereld maar niet weet wat er echt aan de hand is. In plaats van aan de problemen te werken, werken zij liever aan het camoufleren daarvan” Terwijl ik de woorden uitspreek kijk ik haar bewonderend aan. “Nee, zo ben ik niet. Ik kan dat ook niet. Ik heb het hem wel vergeven daar niet van, al word ik nog bijna dagelijks gestalkt door de dame met wie hij een affaire heeft gehad. Maar ik ben er altijd eerlijk over geweest. Ook naar mijn schoonmoeder toe. Ze kent de situatie ook al.” terwijl ze dat laatste zegt kijkt ze haar schoonmoeder aan die inmiddels al klaar is met aankleden en zich bij ons heeft gevoegd. Haar schoonmoeder kijkt me aan en knikt bevestigend. Ik kreeg een diep respect voor de schoonmoeder omdat het om haar zoon ging en ze desondanks begreep dat zijn gevoelens in deze situatie minder belangrijk zijn dan de gevoelens van haar schoondochter.
“Ik werd al lange tijd gestalkt door een vrouw die beweerde een affaire met mijn man te hebben. Ze stuurde me tekstberichten met daarin dat ik mijn man niet bij me kan houden en dat mijn man haar aantrekkelijker zou vinden dan mij. Het vreemde is dat deze dame ook nog eens alles over mij leek te weten. De discussies tussen mijn man en mij, mijn keuzes en de dingen die actueel in mijn leven zijn. Na mijn zwangerschap ben ik aangekomen en heb ik best moeite met het kwijtraken van mijn extra gewicht. Ze stuurt me berichten waarin ze mij als dik omschrijft en me precies weet te raken daar waar ik onzeker over ben.” De woorden vloeien over haar lippen wanneer ik haar vraag wat er precies speelt. Wat ik voor me zag was een gebroken vrouw. Een vrouw die onzekerheden met zich meedraagt omdat ze had toegelaten dat andermans woorden haar zelfbeeld aantastten. Ze was andermans woorden als waarheid gaan beschouwen. “Het ergste is dat ik hem maar bleef verdedigen. Bijna een jaar lang! Ik bleef maar reageren met teksten dat mijn man niet vreemdging en dat de dame mijn gezin met rust moest laten. En toch was er een stemmetje in mijn hoofd dat zich afvroeg of ze gelijk had. Ze had me in één van haar ‘stalksmsjes’ verteld dat mijn man een soa had opgelopen en dat ik mezelf maar moest laten testen. Op een dag groeide de behoefte om dat stemmetje in mijn hoofd niet langer te negeren. Iets in mij was er nu echt klaar voor om de waarheid onder ogen te zien. Ik maakte een afspraak bij de dokter en liet me testen. Nog geen week later kwam de uitslag binnen. Ik had inderdaad een soa, mijn man ging dus echt vreemd. Ik voelde me zo slecht en als ze hier gelijk over had dan moet ze misschien ook gelijk hebben over de andere dingen die ze me stuurde. Dat ik dik en onaantrekkelijk ben. Dat mijn man om die reden dan ook een affaire met haar heeft gehad. Ze stuurde me ook foto van zichzelf toe, weliswaar met een afgeschermd gezicht maar het contrast tussen haar slanke lichaam en mijn lichaam was zo duidelijk dat ik me er alleen maar ellendig door voelde. Het was dan ook heel moeilijk om mijn man te vergeven. Ik heb het hem vergeven omdat een familielid van mij ooit dezelfde fout maakte bij zijn vrouw en ze naderhand juist een sterkere relatie kregen. Ik vond dat ik het mijn dochter en mezelf verschuldigd was om het nog één kans te geven. Alleen blijft ze me nu continu berichten sturen dat ik zwak, naïef en dom ben. Dat een sterke vrouw haar man niet zou vergeven. Sommige mensen uit mijn omgeving vinden me ook zwak wat dat betreft en delen dezelfde mening, waardoor ik me begin af te vragen of ze gelijk hebben. Hij zegt weer dat ik haar berichten niet meer moet lezen en dat ze me alleen gek wilt maken. Hij blijft herhalen dat hij spijt heeft en dat we nu enkel vooruit moeten kijken. Om eerlijk te zijn, heb ik er nog steeds moeite mee”
Ze had totaal geen idee van hoe sterk ze eigenlijk is. Boos worden en alles wat je hebt opgebouwd achter je laten is juist een makkelijke beslissing. Iemand vergeven en aan een betere toekomst werken vergt veel meer moed en kracht. De innerlijke strijd is veel groter en moeilijker dan men denkt. Daarom wordt vergeven als een daad gezien waar zelfs God enorme waardering voor heeft. Omdat God weet hoe zwaar en emotioneel dat kan zijn voor een mens. “Ok dus ze noemt jou zwak omdat je de kracht hebt kunnen opbrengen om je man te vergeven maar zelf rent ze achter een persoon aan die letterlijk aan een ander toebehoort. Eerlijk gezegd heb ik zelfs medelijnen met haar. Een gezonde vrouw die om zichzelf geeft zou nooit kiezen voor een man die al bezet is. Deze dame is beschadigd en wil jou klein krijgen door jou pijn te doen daar waar het het meest zeer doet. Je hebt nooit controle over een ander maar je hebt wel controle over wat je emotioneel toelaat. En om eerlijk te zijn ben jij het die haar toelaat om jou te pijnigen.” Ik kon zien dat mijn woorden haar aan het denken zetten. “Wat me ook opvalt; je hebt het steeds over hem en haar. Wat zij over jou zegt, wat hij van jou denkt, wat een ander weer van alles vindt. Maar het allerbelangrijkste hoor ik eigenlijk niet. Wat vind jij eigenlijk van jezelf? Ik voel dat je zo erg bezig bent met andere en eigenlijk de enige die er echt toe doet niet de waardering geeft die zij nodig heeft. Ik denk dat deze hele situatie enkel bedoeld is om jou jezelf te laten leren kennen. Wat jou nu overkomt is groter dan de situatie zelf. Ik heb het gevoel dat jij eigenlijk jezelf kwijt bent en niet eens meer weet wie jij bent. Je bent je gaan gedragen naar wat anderen van jou vinden. Vergeet anderen even, nogmaals wat vind jij van jezelf?”
Soms, heel soms stuurt God ons bijzondere mensen omdat zij ons net datgene kunnen schenken wat een ander niet kan. Hij gebruikt deze personen om jou hetgeen te geven wat je op dat moment nodig hebt. Ik had haar nodig, zij had mij nodig. Ik had haar nodig omdat mijn grootste zorg de schaarsheid van oprechte mensen is. Hij stuurde haar om mij in te laten zien dat ze nog steeds bestaan. Zij had mij nodig om in te zien dat ze niet naïef noch zwak is en om haar net dat duwtje in de rug te geven dat ze nodig had om echt aan zichzelf te werken. Pijn is groei! Er is niks gemakkelijker dan emoties de rug toe te keren en deze te negeren. Er is niks moeilijker dan door de pijn heen te gaan, huilen als een kind van 4 en elke emotie te ondergaan zoals de emotie bedoeld is. Voor mij was zij juist een symbool van kracht. Deze dame stond elke dag op en liet elke dag haar pijn toe zonder deze te maskeren. Het kostte ons beiden veel moeite om het gesprek af te sluiten. Het was dat ze echt moest vertrekken en er inmiddels een andere klant in de winkel stond.
Toen ik haar een afscheidsknuffel gaf voelde ik warmte in mijn hart voor deze dame. Toen ze nog geen kwartier later opnieuw binnen kwam met een boeket in haar handen smolt ik van binnen. “Je hebt me net datgene gegeven wat ik niet van mijn omgeving krijg. Je hebt half geen idee wat je teweeg hebt gebracht.” waren haar woorden terwijl ze het boeket dat ze achter haar rug verstopt had tevoorschijn haalde. Als ze slechts wist dat zij de rest van de week dagelijks mijn gedachten binnen zou dringen juist om wat zij in mij los heeft gemaakt…
Lieve mensen, het is een iets langere blog geworden dan normaal. Ik heb in mijn eerste blog al aangegeven dat ik van Kaftan Fes hou. Niet alleen vanwege het vakwerk zelf, maar vooral door jullie. Door de verhalen die jullie met me delen en de verrijking van mijn persoon, de zelfontwikkeling die ik doormaak. 21 was ik toen ik bij Kaftan Fes begon, en nu ik 29 ben kan ik met volle overtuiging zeggen dat mijn proces van volwassen worden tussen die 4 muren begonnen is. Ik wil dan ook wat vaker verhalen met jullie delen die mij geraakt hebben en ik nooit zou hebben gehoord indien ik niet werkzaam was bij Kaftan Fes. Ik hoop dat jullie ook dit soort verhalen leuk vinden. Laat het me vooral iets weten via snap/instagram/whatsapp (0611221492) en wellicht kan ik gauw weer een verhaal met jullie delen.
Much love,
Nabila